MANNA 886 Als God je wil sturen, ga je dan?
Enkele weken geleden schreef mijn vriend Sergio Fortes over de ‘comfortzone’, de plek waar we ons comfortabel voelen. Het is vertrouwd, voorspelbaar en vereist meestal niet meer moeite dan we bereid zijn er voor te doen. Hoe reageer jij als je gevraagd wordt om je buiten je comfortzone te wagen? Verzet je je ertegen? Graaf je je in, zet je je hakken in het zand en weiger je? Of zeg je gewoon “Nee, dat kan ik niet”? Hoe zit het als je voelt dat God je op een onbekende koers stuurt, jou vraagt om iets te doen wat je nog nooit hebt gedaan, misschien zelfs iets waarvoor je je totaal ongeschikt voelt?
Ik denk aan de talrijke Bijbelse voorbeelden van mensen die werden gevraagd om zulke stappen te zetten: Noach, die gevraagd werd om een ark te bouwen met een wereldwijde overstroming in aantocht; Abraham, die te horen kreeg dat hij zijn vertrouwde omgeving in Haran moest verlaten voor een land waar hij nog nooit van had gehoord; Mozes, aangewezen om de Israëlieten uit Egypte te leiden na meer dan 400 jaar van slavernij; Jesaja, die antwoordde: “Zie hier ben ik, zend mij” toen God op zoek was naar een profeet om Zijn boodschap aan te nemen; en elk van de discipelen van Jezus, die hun dagelijkse inkomstenbron achterlieten om Hem te volgen.
Misschien zullen wij onze lotgevallen nooit in een boek zien staan, maar als we ware volgelingen van Jezus Christus zijn, kunnen er momenten komen dat God ons uit onze ‘comfortzones’ roept om Hem op een andere plaats, op een andere manier te dienen. In mijn eigen leven kan ik me talloze keren herinneren wanneer dat gebeurde. Laat me er twee noemen:
Na 10 jaar als redacteur van een regionale krant opende God een weg voor mij om directeur publiciteit voor CBMC te worden. Ik had nog nooit een tijdschriftartikel geschreven, of een boek, maar beide taken stonden in mijn functieomschrijving – spannend en ontmoedigend tegelijk. Maar zelfs voordat ik die grote stap in mijn carrière zette, wilde de Heere dat ik iets deed wat voor mij nogal beangstigend was – om een menigte van meer dan 400 mensen toe te spreken.
Omdat ik wat ik noem een “extraverte introvert” ben, voel ik me op mijn gemak om met mensen het gesprek aan te gaan, individueel of in kleine groepen, maar honderden tegelijk toe spreken? Toch was dit precies wat God van me vroeg te doen, via mijn voorganger in Houston, in Texas. Hij had voorgesteld dat ik op een zondagochtend onze gemeente in het kort zou vertellen wat voor werk ik zou gaan doen en om hen te vragen voor mij te bidden.
Mijn eerste reactie was: “Dat kan ik niet!” Maar ik stemde ermee in dat we er eerst voor zouden bidden, en uiteindelijk voelde ik me gesterkt dat ik dit toch moest doen. Die zondagochtend was ik, zoals te verwachten, erg nerveus terwijl ik stond te wachten tot ik aan de beurt was om te spreken. Maar toen ik op het podium stond en al die mensen naar me zag kijken, voelde ik wat in Filippenzen 4:7 genoemd wordt: “de vrede van God, die alle begrip te boven gaat”. Mijn korte toespraak verliep verrassend goed. Die stap in gehoorzaamheid bleek een opstapje te zijn naar de vele mogelijkheden om te spreken op CBMC-evenementen in verschillende situaties. Dat brengt mij bij het tweede voorbeeld dat ik wil noemen:
In 1999 was ik in dienst bij CBMC International, en Tim Philpot, de toenmalige president-directeur, zei dat we opnieuw aansluiting moesten zoeken bij de pastorale zorg in Brazilië – en ik was degene die dat moest doen. “Wat? Ik wist niets over Brazilië, kon geen Portugees spreken, en was geen expert in “ontwikkeling van zielzorg”. Maar ik vertrouwde erop dat God wist wat Hij deed om me daarheen te sturen.
De reis bleek zeer succesvol te zijn, en tot op de dag van vandaag onderhoud ik vriendschappen die meer dan 20 jaar geleden in Sao Paulo, Curitiba en Vitoria zijn ontstaan. Uit die trip kwam een onverwacht resultaat: Een enthousiaste groep Brazilianen die tot op de dag van vandaag deze door CBMC geschreven “Monday Manna’s” in 5 of 6 andere talen vertalen en vervolgens elke editie letterlijk de wereld rond sturen. Dit en andere voorvallen bleken ons een belangrijke les te leren: als we in geloof gehoorzaam te werk gaan, zal God altijd meer doen dan we ons ooit konden voorstellen.
Gespreksvragen
Hoe zou jij je eigen “comfortzone” omschrijven?
Herinner jij je een moment waarin je het gevoel had dat God je de opdracht gaf om iets te doen wat ver buiten je comfortzone lag, misschien zelfs iets waarvoor je je ongeschikt voelde om te doen? Hoe heb je gereageerd?
Waarom denk je dat het zo moeilijk is om op zo’n moment een stap in het geloof te zetten?
Wat is de rol van het gebed als de Heere je roept om iets te doen en je denkt: “Dat kan ik niet!”?
Kun je een moment herinneren waarin jij – of iemand die je kent – die stap in gehoorzaamheid zette en de uitkomst “ver boven alles wat wij bidden en denken” uit bleek te gaan (Efeziërs 3:20)? Beschrijf de impact die het had op jou – en op anderen.
In onderstaande Bijbelteksten kun je meer lezen over dit onderwerp.
Psalm 37:4-5; Spreuken 3:5-6, 16:1,3, 19:21; Jesaja 6:1-8; Mattheüs 28:19-20
Verzonden door CCA Nederland op zaterdag 5 december 2020.